Świerk pospolity - uprawa, pielęgnacja
ŚWIERK POSPOLITY Picea abies to niezwykle popularny w Polsce gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Jest to jedyny gatunek świerka, który naturalnie rośnie w kraju, głównie w północno-wschodnich okolicach, na południu i w górach – czyli miejscach, gdzie można spotkać zarówno zbójnika, jak i turystów z mapą. Charakteryzuje się smukłą, stożkowatą koroną. Igły mają długość 1–3 cm, są zaostrzone i, co ciekawe, przypominają najnowszy model igły do szycia, ale trzymane na gałęziach przez 5-7 lat. Bardzo się starzeją, podobnie jak niektórzy z nas w czasie pandemii. Dojrzałe szyszki, które mogą mieć do 15 cm długości -najpierw są zielone, potem jasnobrązowe. Gatunek gatunkiem, ale poszczególne odmiany świerka pospolitego mogą różnić się tak bardzo, jak gofry od pizzy!
Stanowisko
Świerk pospolity nie jest zbytnio wymagający co do światła – świetnie czuje się zarówno w pełnym słońcu, jak i w półcieniu, lub nawet cieniu, co czyni go idealnym towarzyszem na różnych spotkaniach – zwłaszcza w urokliwych ogrodach. Niewielka ilość ciepła wystarcza mu do szczęśliwego wzrostu, a okres wegetacyjny nie musi być długi. Siarczyste mrozy zimą? Proszę bardzo! Świerk nic sobie z nich nie robi. Jednakże, na odsłoniętych stanowiskach, późne przymrozki wiosenne mogą uszkodzić jego młode pędy.
Wymagania
W przypadku gleby, świerk pospolity jest raczej umiarkowanym koneserem – nie potrzebuje luksusowych piasków, ale troszkę wilgotności już go interesuje. Mówiąc prościej, najlepiej się rozwija na glebach świeżych, głębokich, średnio zasobnych i nieco kwaśnych, co nijak nie przypomina jego preferencji w menu. Na letnie susze reaguje jak wszyscy na ostatnią upalną noc w mieście – niezbyt dobrze; mogą pojawić się pęknięcia na pniach, a wierzchołki drzew jakby odczuwają nagłą depresję.
Najczęściej występujące choroby
Brunatnienie igieł świerka – porażone igły wystawiają jasne plamki, które później przejmują niezdrowy, brunatny kolor. Opadające chore igły są trochę jak poczucie winy za zjedzenie zbyt wielu przysmaków.
Najczęściej występujące szkodniki
Ochojnik świerkowo-modrzewiowy – te mszyce to prawdziwi, mali twardziele. W efekcie ich żerowania na pędach powstają galasy, które w nadchodzącej wiośnie mają szansę przypominać szyszki. Najpierw zielone, a potem brązowe – można je nazwać odmiennymi fazami przemyśleń życiowych. Przy małym porażeniu galasy można usuwać ręcznie, co jest nieco bardziej przyjemne niż sprzątanie po imprezie.
Ochojnik zielony – szkodniki te są jak niezdrowi goście, których nie chcesz na swojej roślinie. Pomagają w tworzeniu galasów, a na dodatek woskowy nalot wygląda jak nieudany eksperyment chemiczny.
Mszyca świerkowa zielona – te owady żerują na dolnej stronie igieł, zmieniając ich barwę na żółto. W efekcie opadające igły przypominają smutną scenę z filmu romantycznego, gdzie kulminacja polega na tzw. wielkim śmierci – i wypuszczaniu cennych momentos.
Przędziorek sosnowiec – roztocze to prawdziwe małe pożeracze. Żerując na igłach, osiągają sukces w osłabianiu ich i powodowaniu punktowych przebarwień. W tej grze o przetrwanie igły, podobnie jak nieuchronność końca letnich przygód, opadają bezlitośnie.
