Pochrzyn jest wieloletnią byliną ozdobną o jadalnych bulwach korzeniowych - zwanych także słodkimi ziemniakami.

Roślina wywodzi się z Chin i z obszarów Japonii. Została odkryta w 1854 roku. W naturalnych warunkach osiąga wysokość do 6m, natomiast w naszym klimacie maksymalnie 3-4 metry. Pochrzyn kwitnie od czerwca do sierpnia na biało. Kwiaty są dwupienne i mają delikatny, cynamonowy aromat. Sercowate liście są duże i szerokie (15x6 cm). Jesienią w kącikach liści wytwarzają się jadalne, brązowe bulwy o orzechowym smaku, a liście zaczynają przebarwiać się na piękny złoty kolor. Pochrzyn idealnie nadaje się jako bylinowe pnącze do prowadzenia np. na pergoli, ale można również uprawiać go ze względu na smaczne, jadalne owoce.

W naszym kraju jest to ciągle roślina mało popularna, dlatego warto zwrócić na nią uwagę. 

Pochrzyn uprawa:

Pochrzyn jest rośliną łatwą w uprawie. Wymaga stanowiska słonecznego i gleby prochnicznej, dobrze zdrenowanej i żyznej. Dobrze znosi mrozy do - 20 stopni, ale na zimę lepiej go zabezpieczyć, ponieważ w mroźniejszych regionach Polski może przemarzać. Bulwy - podobnie do ziemniaków - wykopuje się jesienią. Jeżeli ich nie wykopiemy - będą kontunuować swój wzrost. 

Pochrzyn zastosowanie

Oprócz niezaprzeczalnych walorów dekoracyjnych, pochrzyn sprawdzi się jako alternatywa dla naszych ziemniaków. Jadalną częścią rośliny są podziemne bulwy zwane batatami. Mogą osiągnąć nawet 50cm dlugości przy macie 1 kg. Bataty można jeść surowe, smażone, gotowane lub pieczone. W smaku - są dużo lepsze niż ziemniaki. Mają delikatnie orzechowy posmak. Najlepiej wykopywać je w drugim roku uprawy, kiedy znacznie się już rozrosną. Bulwy zawierają dużo skrobi, żelaza, wapnia, potasu oraz witamin A i C.

Roślina posiada również liczne właściwości lecznicze.Kłącza mają działanie przeciwbólowe, przeciwreumatyczne, wykrztuśne, napotne, przeciwgorączkowe i odtruwające.